Ervaringen

Ervaringsverhaal Geert

Op 19 april jl. zat Geert samen met zijn partner Pernel op de bank televisie te kijken.

Hij voelde zich niet helemaal lekker, had wat last van zijn maag en pijn tussen zijn schouderbladen, hier zochten zij niks ergs achter. Geert besloot om op de eetkamerstoel te gaan zitten, om zijn maag meer ruimte te geven, en het gevoel te laten zakken. Op dat moment werd hij onwel en schoot Pernel gelijk te hulp. Zij belde het alarmnummer, legde Geert op de grond en zette de voordeur open. Daarna startte zij met reanimeren. Binnen enkele minuten stond burgerhulpverleenster Rebecca binnen, en nam de reanimatie over.

Al snel kwam ook de politie, de brandweer en de twee ambulances op locatie. Een politieagent sloot de aed aan, en na de eerste schok kwam Geert weer bij. Dat Geert zo snel weer bij kwam had volgens de ambulancebroeders te maken met het snelle handelen van Pernel en Rebecca.

Geert werd dezelfde avond succesvol gedotterd in het Tweesteden ziekenhuis. Vier uur na de operatie kwam Geert weer bij en kon hij zich alles tot aan het moment van zijn hartstilstand herinneren. Na een dag op de intensive care, mocht Geert naar de reguliere afdeling. Op vrijdag mocht hij weer naar huis.

Pernel en Rebecca ontvingen van de ambulancebroeder een bandje van Hart4ALL. Rebecca heeft dezelfde avond nog ingelogd omdat zij graag de afloop wilde weten en niet goed in slaap kon vallen. Deze avond had een enorme impact op haar gemaakt. Ze was al vaker opgeroepen maar nooit als eerste ter plaatse geweest. Dit was voor haar de eerste keer dat zij echt gereanimeerd had. Pernel wilde ook graag contact met de hulpverleenster en logde een dag later in. De match is binnen 12 uur tot stand gekomen, en dit zorgde ervoor dat Pernel en Rebecca al heel snel app contact met elkaar hadden. Dit contact heeft hen de eerste dagen geholpen bij de verwerking van deze traumatische gebeurtenis.

Op 7 mei jl. vond bij hen thuis de eerste ontmoeting plaats tussen Geert, Pernel en Rebecca. Een plaats die er drie weken geleden heel anders uitzag. Geert ontmoette zijn reddende engel en Rebecca was blij om Geert in levenden lijve te kunnen ontmoeten. Er werden ervaringen met elkaar gedeeld en de puzzelstukjes van 19 april vielen in elkaar.

Geert, Pernel en Rebecca zijn blij dat zij elkaar hebben kunnen ontmoeten via Hart4ALL, zonder de bandjes hadden zij elkaar niet zo snel meer gesproken. Vragen als: ‘Hoe zou het zijn afgelopen?’ of ‘Wie heeft mij die avond gereanimeerd?’ zouden onbeantwoord zijn gebleven.

Tot slot willen Geert, Pernel en Rebecca complimenten geven aan alle betrokken hulpverleners, zij waren erg empathisch zowel naar Pernel toe maar ook naar alle andere betrokkenen. Zij screenden constant of iedereen oké was en of ze nog iets voor ze konden betekenen. Dit hebben zij als heel fijn ervaren.

 

Paul Evers kreeg een levensbedreigend ongeluk.

Het was Carnaval 2012 toen ik werd aangereden door een vrachtwagen. Ik had de hele dag op de carnavalswagen gestaan en was daarna op een feestje beland. Na het feestje besloot ik via de snelste route naar huis te lopen. Ik stak hierbij de N65 over en daar ging het mis. Ik werd aangereden door een vrachtwagen en in het ziekenhuis constateerde ze dat mijn linkerarm en been waren verbrijzeld. Daarnaast had ik een hersenkneuzing, een klaplong en een schedelbasisfractuur. Ik lag 5 weken op de IC, 2 maanden op de verpleegafdeling in het ziekenhuis en daarna moest ik revalideren in een revalidatiekliniek. In december 2012 was ik uitbehandeld in de kliniek.

Ik wist van de vrachtwagenchauffeur wel dat er een vrouw mij had geholpen. Maar voor de rest hadden we niks over een andere hulpverlener gehoord. Precies één jaar na het ongeval kwam mijn vader er per toeval achter via de getuigenverklaringen in het verzekeringsdossier. Daar stond een naam en adres van de hulpverlener in. We zijn dezelfde dag nog met een bloemetje en doosje bonbons langs gegaan. Ik wilde hem graag laten zien dat het goed met me ging en dat ik het had overleefd. Het ontmoeten van mijn hulpverlener bracht me een soort voldoening, want hij had zich ook elke dag afgevraagd hoe het met mij ging. Met het vinden van mijn hulpverlener vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Door de komst van Hart4ALL hoeven slachtoffers niet meer te zoeken naar hun hulpverleners.”

 

Maryse Rasenberg verloor in 2009 haar vader na een reanimatie.

“Voor het eerst sinds jaren was ik een weekje alleen weg. Ik volgde op Terschelling workshops voor mijn werk, mijn man en kinderen waren thuis. ’s Ochtends sprak ik mijn vader nog om hem te feliciteren met zijn verjaardag. Later op de dag kreeg ik een telefoontje dat mijn vader een hartstilstand had gekregen. Hij was met mijn moeder onderweg in de auto. De auto heeft hij nog langs de kant van de weg kunnen zetten, daarna ging het mis. Mijn moeder heeft om hulp geroepen en uiteindelijk bij mensen aangebeld. Zij hebben geholpen en de ambulance gebeld.

Ondertussen zat ik ver weg van alle hectiek. Achteraf hoorde ik van mijn man wat er die dag gebeurd was. De details ken ik niet. Mijn moeder vond het lastig hierover te praten. Zelf heb ik niet de behoefte gehad meer te weten te komen: ik kan me er wel een voorstelling van maken hoe mijn vader uiteindelijk is overleden.

“Hart4ALL neemt drempel weg tussen slachtoffers en helpers”

De mensen, die mijn moeder hebben geholpen, heb ik nooit meer gesproken. Achteraf vraag ik me wel eens af hoe zij de bewuste dag hebben ervaren. Maar je moet dan toch over een drempel heen om die mensen te benaderen. Het is vaak ook zoeken naar een speld in een hooiberg. Hart4ALL neemt deze drempel weg, met één klik op de knop kun je met elkaar in contact komen.”

 

Inge Graziano is aangesloten bij HartslagNu.

HartslagNu is een initiatief waarbij vrijwillige hulpverleners met een reanimatiecertificaat via een sms een oproep krijgen als iemand in de buurt een hartstilstand krijgt. Als vrijwillige hulpverlener weet Inge vaak niet hoe het met het slachtoffer afloopt.

“Sinds één jaar ben ik aangesloten bij HartslagNu. Ik heb in het afgelopen jaar drie reanimatie-oproepen gehad. Wanneer ik een oproep-sms krijg, giert de adrenaline door mijn lijf. Ik ben binnen enkele minuten bij het slachtoffer ter plaatse. Eerder dan de ambulancedienst. Samen met andere vrijwillige hulpverleners uit de buurt, die ook opgeroepen zijn, begint het reanimeren. We werken echt als team.

“Als ik weet hoe het met het slachtoffer afgelopen is, geeft me dat rust.”

Als je bij het reanimeren merkt dat het slachtoffer weer hartslag krijgt, geeft dat zo’n goed gevoel. Als het niet goed gaat met het slachtoffer voel je mee met het intense verdriet van de familie. Zodra de ambulance het slachtoffer heeft opgehaald, sta je er als vrijwillige hulpverleners wat hulpeloos bij. Iedereen uit het ‘vrijwillige team’ gaat weer zijn eigen weg. Je bent samen emotioneel betrokken bij de gebeurtenis, maar je gaat alleen verder.

Ik weet eigenlijk nooit hoe het afloopt met het slachtoffer. Ik ben nuchter aangelegd, maar het reanimeren van iemand heeft echt impact. Als ik weet hoe het met het slachtoffer afgelopen is, geeft me dat rust. Met Hart4ALL kan dit bereikt worden.”